Я моцна кахаю ўначы,
калі анікога наўкола.
I круціцца д’яблава кола.
Праскрозна кугаюць сычы.
Відаць з гарадскога вакна:
у лесе вавёркі лапочуць.
Мой зрок – мае ж вочы ня хочуць! –
далёкі, вылётны. Дарма.
Спалохана ўздрыгваю ў снах,
калі на цябе набрыдаю.
Каханьне тваё і бяда я.
Вазьмі мяне й кінь мяне – на.
Удзень я кахаю, як здань, –
палётна, празрыста ды... шара.
Ці прывіду знойдзецца пара?
Ці ўздадзена цемраю дань?
Не, не, не зважай на мой твар,
на сьмех мой гарэзна-пяшчотны –
найлепшыя, родны, палотны
даўно напісаў Уладар.
Я днюю, начую з табой.
Але ці кахаю?.. Паверыш?..
Прарві, як сьвятло, цноты неруш,
пакуль я з тваёю журбой!..
5.II.2004.
|
|
